Figura znajdująca się w Sanktuarium w Loretto jest wierną kopią włoskiej figury Matki Bożej z Loreto.
Oryginał powstał XI lub XII wieku i wykonany jest z drewna cedrowego przez ludowego rzeźbiarza.
Charakterystyczne dla tej figury są trzy cechy:
- Matka Boża i Dzieciątka mają ciemne oblicza z powodu osadzonego na nich dymu z lamp oliwnych płonących przez długie lata w Świętym Domku we Włoszech.
- Matka Boża trzyma Dzieciątko na lewym ręku, a Ono trzyma w jednej dłoni kulę ziemską, którą przez Maryję, przychodzi zbawić, w drugiej zaś dłoni ukazuje różę – symbol miłości do nas aż po krzyż.
- Jedna szata – tak zwana dalmatyka – okrywa obie figury: Matki i Dzieciątka. Kapłańska dostojność płynie z tej szaty, jakby chciała nią osłonić wszystkich ludzi.
Figura Matki Bożej Loretańskiej z Loretto została ufundowana przez Teresę i Józefa Pawliczków z Freiberga. Dzięki siostrom loretankom pracującym we Włoszech została ona poświęcona w Świętym Domku Matki Bożej w Loreto. Figura ma 1,20 m wysokości. Została wyrzeźbiona w pracowni artystycznej w Mediolanie. Płaszcz okrywający Matkę Bożą z Dzieciątkiem i wystrój ściany ołtarzowej zaprojektował Jerzy Machaj. Elipsa z odchodzącymi złotymi promieniami jest symbolem świętości Maryi i łaski, jakie gotowa jest przekazywać ludziom zwracającym się do Niej o pomoc. Figurę na ołtarzu umieszczono nocą 11 na 12 grudnia 1981 r., więc pierwsze modlitwy jakie usłyszała Matka Jezusa, miały charakter patriotyczny za Ojczyznę.
