Katolicyzm w Polsce przez całe wieki był ściśle zjednoczony z państwowością, narodowością. Powiedzenie: „Polak to katolik”, nie było czymś odosobnionym na przełomie XIX i XX wieku, ale było powszechnym przekonaniem. W serce bł. ks. Ignacego Kłopotowskiego miłość do Ojczyzny przelał ojciec, Jan Kłopotowski – uczestnik powstania styczniowego. Ignacy już w gimnazjum w Siedlcach stawia opór rusyfikacji, potrafi cierpieć i ponosić konsekwencje w obronie polskości i religii katolickiej. Jako kapłan przez całe swe życie promieniuje miłością do Boga, do Kościoła i do Ojczyzny. Jest on „polskim patriotą do fanatyzmu oddanym wierności Kościołowi rzymsko-katolickiemu” – jak określają go władze carskie. Raporty ich, donosy są dodatkowym źródłem wiedzy o patriotyzmie bł. ks. Ignacego.

W czasach rusyfikacji Kościół katolicki odgrywał istotną rolę w zachowaniu tożsamości narodowej Polaków. Stad władze carskie dążyły do tego, by ograniczyć do minimum oddziaływanie Kościoła katolickiego na społeczeństwo polskie. W tym kontekście bł. ks. Ignacy Kłopotowski ukazuje w swoich pismach ideał Polaka, który dochowuje wierności Kościołowi katolickiemu. Jego pisma ukazujące ideał Polaka katolika pełnią funkcję narodowej katechezy w warunkach niewoli i represji.

Nazywa Polskę – „Matką”. Miłość jego opierał się na wartościach ewangelicznych. Pragnie bowiem, by była ona zorganizowana zgodnie z prawami boskimi, by panowały pokój i zgoda. Poprzez rozpowszechnianie dobrej prasy – dzięki której słowo Boże dotrze do możliwie największej liczby czytelników – dąży do odnowy moralnej Polski.

Żywo reaguje na encyklikę papieża Leona XIII „Rerum novarum”, która się ukazuje w roku jego święceń prezbiteratu, i szuka możliwości przeszczepienia tej encykliki na teren Lubelszczyzny. Podejmuje dyskusję z ziemianami i propaguje ideę zbliżenia chłopa do pana i odwrotnie.  Poparcie tych idei odnajduje w rodzinie Jana i Marii Kleniewskich z Kluczkowic. Działalność społeczna tych ludzi staje się jakoby wzorcową dla innych ziemian w zaborze rosyjskim. Otaczają szczególną troską pracujących rolników, rzemieślników i robotników w majątkach Kleniewskich. Zakładają sieć szkół wiejskich oraz systematycznie uświadamiają religijnie i patriotycznie wszystkich pracujących w tych majątkach i w okolicy. Jan Kleniewski wobec władz carskich czyni starania o założenie ochronek dla dzieci, a ks. Ignacy Kłopotowski wcześniej tajnie je organizuje i jest inspiratorem tajnego programu nauczania w nich religii katolickiej i patriotyzmu. Co pewien czas władze rosyjskie rozszyfrowują jego działalność, o czym świadczą donosy, w których czytamy: „Właściciel majątku Kluczkowice w pow. Puławskim Jan Kleniewski, a głównie jego żona Maria Kleniewska, dzięki prywatnym odwiedzinom znanego polskiego działacza, lubelskiego rzym.-kat. księdza Kłopotowskiego, dzięki jego wpływom, w ciągu ostatnich kilku lat, zaczęli przejawiać szczególną gorliwość do religijności i szczególną troskę o polskim narodzie, w celach jego odwiedzin i podniesienia jego moralno-religijnego poziomu. Przede wszystkim zaś w celach rozwinięcia w nim miłości do „Ojczyzny”.

Błogosławiony ks. Ignacy walczy z „wywrotowcami”, którzy zakłócają spokój, buntują robotników do strajku, a chłopów do walki z dworami. Ukazuje inną drogę – jednoczenie się różnych warstw polskich i stawianie oporu zaborcy.

Błogosławiony ks. Ignacy walczy z „wywrotowcami”, którzy zakłócają spokój, buntują robotników do strajku, a chłopów do walki z dworami. Ukazuje inną drogę – jednoczenie się różnych warstw polskich i stawianie oporu zaborcy.

Ojczyzna i praca dla Ojczyzny jest częstym tematem nauczania bł. Ks. Ignacego, a już szczególnie widoczne to jest w jego dzienniku „Polak-Katolik” i tygodniku „Posiew”. Czyni to nie tylko mimochodem, ale podejmuje zaplanowaną formację Polaków. Jest on przekonany, że miłość do Ojczyzny jest powinnością każdego człowieka wypływającą z czwartego przykazania Bożego. Z całym przekonaniem twierdzi, że

„Polak, który nie kocha Ojczyzny, zaparł się wiary katolickiej, bo nie zachowuje czwartego przykazania, nie szanuje karmicielki swojej i źle jej życzy. Prawdziwa miłość do Ojczyzny winna pochodzić z miłości do Boga, (…) polega ona na życiu cnotliwym, sumiennym pełnieniu obowiązków i wystrzeganiu się błędów i występków, które by Ojczyźnie wstyd, hańbę i nieszczęście przynieść mogły”.

W myśl zasady, aby coś pokochać, trzeba najpierw poznać, bł. ks. Ignacy w swoich czasopismach podaje historię Polski. Rozpoczyna od legendy o Lechu, Czechu i Rusie poprzez Mieszka I i królów polskich, aż do czasów mu współczesnych. Zatrzymuje się dłużej na fakcie przyjęcia chrześcijaństwa w Polsce. Podkreśla gorliwość władców o rozwój chrześcijaństwa w Ojczyźnie. Świadczy o tym chociażby notatka o Bolesławie Chrobrym:

„Gdy Bolesław sam zawładną całą Polską, wstępując w ślady pobożnych swoich rodziców, starał się przede wszystkim o utwierdzenie chrześcijaństwa, które za rządów braci trochę zostało podkopane. W tym celu Bolesław zakładał biskupstwa, budował kościoły i klasztory, sprowadzał księży i tępił resztki pogaństwa„. Wiele miejsca poświęca św. Wojciechowi, jego nauczaniu, pełnionej misji po przybyciu z Czech do Polski, jego męczeństwu. Stawia go za wzór silnej wiary, poświecenia się sprawom Bożym.

Błogosławiony ks. Ignacy zapoznaje również czytelników z historią poszczególnych miast polskich. Seria artykułów: „Nasz kraj Ojczysty” ukazuje piękno krajobrazu polskiego, tradycję ludową oraz zabytki polskie. Mówiąc o Krakowie i jego okolicach, zapoznaje z bitwą pod Racławicami, podkreśla dzielność krakowskich kosynierów pod wodzą Tadeusza Kościuszki. Twierdzi, ze imię Kościuszki znane jest na całym świecie: „Nawet obce narody ze czcią wspominają imię tego człowieka, który życiem całym pozostawił wzór, jakim powinien być Polak – jak kochać Boga, Ojczyznę i bliźnich”. Opisuje również sylwetkę Wita Stwosza – jego życie, duchowe bogactwo oraz wkład jaki włożył w kulturę narodową. Nie pomija również Kopernika i jego zasług.

Na łamach pism przedstawieni są wszyscy wybitni i zasługujący Polacy – ci, którzy zdolnościami, pracą i religijnością służyli społeczeństwu. W „Posiewie” w roku 1916, pod ogólnym tytułem „Nasza chwała”, szeroko opisane są sylwetki Polaków przynoszących chlubę Polsce. Jest tam miejsce dla Stefana Czarnieckiego, Joachima Tarnowskiego, Jana Sobieskiego, Jana Zamojskiego i innych.

Błogosławiony ks. Ignacy wpaja miłość do poezji i pieśni polskiej, uczula na jej piękno. Wspomina Jana Kochanowskiego, Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego, Marię Konopnicką, Kazimierza Tetmajera, Fryderyka Chopina, Stanisława Moniuszkę. Zachęca, aby ludzie śpiewali przy pracy, spotkaniach, pielgrzymkach. By bronili pieśni polskiej starszego pokolenia. Zapoznaje z sanktuariami (zwłaszcza maryjnymi), kapliczkami i cudownymi miejscami na terenach polskich.

Błogosławiony ks. Ignacy Kłopotowski mocno przeciwstawia się tym, co wyjeżdżają za granicę w poszukiwaniu chleba i prowokują do wyjazdu innych. Pomimo przedłużającej się niewoli wierzy w odzyskanie niepodległości. Nigdy nie utraci nadziei, że Polska będzie wolna. Jest to marzenia o Polsce katolickiej, ponieważ „wiara święta i miłość do Ojczyzny, to najcenniejsze skarby na ziemi”, jak pisze wielokrotnie w dzienniku „Polak-Katolik”. Zachęca do uczciwej pracy tu w Ojczyźnie. W rzetelnej pracy widzi odrodzenie narodu. Oto jego apel do rodaków: „Bracia, trzymajmy się silnie Wiary naszej świętej i módlmy się, gdyż Bóg nasz Wybawiciel. Pracujmy, bo praca wzbogaca, a jesteśmy biednym narodem, trzeba się nam tedy wzbogacić. Oszczędzajmy, bo jedynie na drodze oszczędności dojść możemy do dobrobytu i wzbogacenia się. Popierajmy swoich i kupujmy u swoich, gdyż grosz w polskich rękach, to majątek narodowy. Kochajmy co polskie: mowę, ziemię ojczystą, zwyczaje nasze i przeszłość naszą; wówczas się nie wynarodowimy. Łączmy się z Sobą, żyjmy w zgodzie i pracujmy razem, bo wówczas pokażemy, żeśmy Polakami, że myślimy i czujemy po polsku. Oto co nas wszystkich obowiązuje„.

Błogosławiony ks. Ignacy Kłopotowski jest mocno przekonany o wielkiej wartości nauki, oświaty. Uważa, że wiedza odkrywa nowe horyzonty przed człowiekiem, nową przyszłość, a w ten sposób przyczynia się do szczęścia nie tylko jednostek, ale społeczeństwa, całego narodu. Zachęca więc do edukacji  tłumacząc, że „nauka uszlachetnia duszę i serce oraz rozwija, wzbogaca umysł i serce człowieka. Człowiek oświecony rozumie, kim jest wobec rodziny, bliźnich, wobec Kościoła i Ojczyzny”. Apeluje do rodziców, by umożliwili swoim dzieciom naukę. Zachęca do zakładania domowych bibliotek, do spędzania wieczorów przy książce i pożytecznej gazecie. Upomina się o szkoły dla dzieci wiejskich i o dokształcania dorosłych. Uważa, że dobra książka to kapitał, i że „każdy powinien starać się o zdobycie jak największej oświaty, i to nie tylko ze względu na własne dobro, ale na dobro społeczeństwa, do którego należy”.

W licznych publikacjach wydawanych bezpośrednio przez ks. Ignacego Kłopotowskiego, znajdują się gorące apele skierowane do rodaków o wzajemną miłość i jedność: „I gdybym mógł, jak nie mogę, to bym po całym kraju naszym biegał, aby każdemu kochanemu Polakowi powtarzać: „kochajcie się, kochajcie się wzajemnie, (…) Jak będzie miłość, a z nią zgoda – wszystko mieć będziemy. Bez niej, bez tej cnoty najważniejszej, bez miłości bliźniego, wszystko stracimy i siebie zgubimy. (…) Jednością silni, a miłością bogaci, nie zlękniemy się żadnych przeszkód i największych przeciwności. Damy sobie radę we wszystkim i wszędzie”.

Zatroskany o dobro jednostek, szczęście rodziny i Ojczyzny wydaje na łamach swoich pism również walkę alkoholizmowi.

Gdy Ojczyzna jest w gruzach w wyniku pierwszej wojny światowej, nie schodzi z kart pism ks. Ignacego temat pracy i poświęcenia dla Ojczyzny. Podpowiada Polakom, jaką mają zająć postawę: „Dla dobra własnego, dla dobra Ojczyzny nie zlękniemy się ciężkiej, mozolnej pracy, ale weźmiemy się do niej chętnie, bo żyć chcemy, bo kraj dźwigać chcemy, bo pragniemy pokazać, żeśmy dzielnym narodem, narodem godnym dobrobytu, szczęścia i chwały poczciwej”. W 1917 r., pisze też dodając otuchy Polakom: Musimy przetrwać, bo przed nami cel wielki i wzniosły, bo jak słońce z pośrodka chmur przyświeca nam nadzieja zmartwychwstania naszej Ojczyzny.

Błogosławiony ks. Ignacy Kłopotowski nieustannie przypomina Polakom potrzebę wzajemnej zgody, miłości i jedności dla umocnienia Ojczyzny. Odrodzenie narodu widzi w odrodzeniu duchowym. Zwraca więc uwagę na odrodzenie moralne każdego Polaka. Zachęca do podjęcia ascezy, do walki z wadami i pracy nad zdobywaniem cnót. Uświadamia, że każdy jest odpowiedzialny za losy Ojczyzny i każdy winien podjąć się pracy wewnętrznej i zewnętrznej dla wspólnego dobra. „Do podniesienia z upadku Ojczyzny wszyscy jesteśmy powołani – pisał Błogosławiony – bo każdy z nas jest jedną z cegiełek do tego gmachu przeznaczonym, każdy w społeczeństwie ma swe posłannictwo i obowiązki, które święcie spełniać powinien. (…) Moralnie społeczeństwo podnieść się musi, odrodzić duchowo potrzebuje, inaczej prawdziwego nie będzie zmartwychwstania. Żeby budowa była mocna i spoista, podwaliny mocne dać potrzeba – podniesienie ducha jest tu taką podwaliną. Jeżeli prawdziwym jest przysłowie: “mądry Polak po szkodzie” – to powinniśmy przede wszystkim wyzbyć się nałogów i wad, o których wiemy, że się stały przyczyną upadku naszej Ojczyzny. Z drugiej strony powinniśmy znów pilnie strzec tego wszystkiego, co nam w ciężkich latach niewoli i uciemiężenia dawało świadomość, że ‘jeszcze Polska nie zginęła’. Tę świadomość, tę siłę narodową, co sprawiła, że mimo najcięższego ucisku i złych wpływów jesteśmy i zostaniemy Polakami katolikami – dała nam niezaprzeczenie nasza religia, nasza wiara święta, a po niej zawdzięczamy ją przede wszystkim ogniskom rodzinnym. Religia była najpotężniejszą warownią polskości”. Ówczesny Nuncjusz Apostolski abp. Lorenzo Lauri obserwując zaangazowanie ks. Ignacego w krzewienie patriotyzmu wsród Polaków napisał w 1922 roku w liscie do Pietro kard. Gasparri następujące zdanie: “Ten prałat [I. Kłopotowski], który jest dobrym kapłanem, jest jednym z niewielu, co dobrze rozumie miłość do Ojczyzny”.

Śledząc wydarzenia w odradzającej się Polsce, bł. ks. Ignacy ubolewa, że politycy kierujący młodą Polską nie dorastają do powierzonych im zadań. W prawach państwowych nie uwzględniają praw Bożych. Kieruje więc do całego narodu przepiękny apel, jakże bardzo aktualny i dziś, o używanie sumienia chrześcijańskiego na każdym odcinku ludzkiego życia. „Zamiast wspólnymi siłami odbudowywać Ojczyznę, zaprowadzać w niej ład i porządek – pisze Błogosławiony – stanęliśmy do walki klasowej, która, jeśli jej nie zaniechamy, do przepaści nas zaprowadzi. (…) Religia nam mówi, że szczęściem człowieka na ziemi jest spokojne sumienie, jest takie życie, takie postępowanie, jakiego sumienie wymaga. Rozbrat z sumieniem, niesłuchanie tego głosu Bożego, jaki jest w nas – to przyczyna wszelkiego zła, jakie nas dręczy. Sumienie w polityce, to wyrugowanie zmów, zdrad, knowań, podstępów, gwałtu, przemocy; sumienie w handlu – to bezwzględna uczciwość; w przemyśle – to zahamowanie wytwórczości gorszącej, rzeczy zbytku, rzeczy pozornej wartości, czyli tak zwanej tandety. Słuszny stosunek sumienia do wszelkiej roboty, do wszystkich czynności zwiemy jego sumiennością, stosunek niesłuszny – niesumiennością. Od tego stosunku zawisł los państw i narodów, bo państwa i narody gubi niesumienność obywateli. Największą siłą i ostoją narodu, to jego sumienność (…). Przy sumiennej pracy stanie silny gmach Ojczyzny. To jest droga, na którą wstąpić nam trzeba, droga, na której szczęście znajdziemy. Polska ma być sumieniowładcza, Polska miłości bliźniego, Polska Chrystusowa”.

Błogosławiony ks. Ignacy wykorzystuje wszelkie możliwe okazje, rocznice do budzenia sumienia narodu, do kształtowania chrześcijańskiej postawy wobec Ojczyzny, postawy, która czerpie swoją mądrość z teologicznej cnoty wiary i miłości. W rocznicę powstania styczniowego pisze: „Wspomnienie tej rocznicy, wspomnienie tych cierpień, jakie przez sto lat z górą naród nasz gnębiły, niech nas obecnie obudzi z odrętwienia, niech ożywi w nas ducha i do pracy dla dobra Ojczyzny zachęci. Bóg nam pozwolił doczekać i oczyma własnymi oglądać to, czego tak gorąco dziesiątki lat ojcowie nasi wyglądali, umiejmyż ocenić to dobrodziejstwo. Pokażmy się godnymi synami tych, którzy krwią swoją zlewali pola, przez nas dziś w pokoju uprawiane; którzy za chlubę sobie uważali cierpieć i życie dawać za Ojczyznę. (…) My dziś ożywmy w sobie szlachetny zapał uczestników owych dni krwawych, wzywajmy i zachęcajmy się do pracy dla wspólnej lepszej przyszłości. Powstańcy z 63 roku za swe męstwo, za miłość Ojczyzny szli na śmierć, na szubienicę, jęczeli w ciemnych, okrutnych więzieniach, pędzili długie bolesne lata wśród dzikich ludów północy, w zamarzłych tajgach i tundrach Sybiru. Nam nic podobnego nie grozi, nas za pracę, za podporządkowanie swojego “ja” dobru Ojczyzny, czeka tylko przyszłość szczęśliwa, spokojna, czeka chwała poczciwa i u następnych pokoleń pełne czci i wdzięczności wspomnienie. Okażmy się godni czasów i zadań, jakie nam przypadły w udziale, a pamięć rocznicy powstania styczniowego niech w nas piękne wzbudzi postanowienia”.

Powracanie do historycznych chlubnych wydarzeń to częsty sposób bł. ks. Ignacego stosowany w wychowywaniu Polaków. Pragnął, aby współczesny mu naród czerpał wzór i gorliwość od swoich przodków, aby zapalił się żarliwością w pracy dla Ojczyzny. „Nadzieja nie zawiodła, Bóg dał nam doczekać oswobodzenia Ojczyzny – napisał ks. Ignacy – mamy ją wolną, swoją, własną. Umiejmyż dla jej dobra pracować, a gdy siły zaczną słabnąć i zwątpienie chwytać w moc swoją, wspomnijmy na zwycięstwo grunwaldzkie, na miłosierdzie Boże nad naszym narodem i trwajmy mężnie przy spełnianiu swoich obowiązków”.

Zachęca również do modlitwy w intencji Ojczyzny. Jej wewnętrzny ład, jedność zależy od błogosławieństwa Boga, które można uprosić za wstawiennictwem

Maryi. W miesiącu maryjnym pisze: „Ożywmy naszą wiarę i pełni ufności błagajmy w pieśniach i nabożeństwach majowych o wewnętrzne wzmocnienie państwa naszego, o zgodę i jedność w narodzie, o obronę przed wrogami wewnętrznymi i zewnętrznymi, o nasze osobiste szczęście i powodzenie, a zwłaszcza o odrodzenie serc i dusz polskich w łasce i miłości Bożej”.  Błogosławiony ks. Ignacy uświadamia Polaków o indywidualnej odpowiedzialności za losy Ojczyzny i sytuację w kraju. To od społeczeństwa zależy, w czyje ręce przechodzą rządy w kraju. Z tej racji każdy pośrednio jest odpowiedzialny za sytuację w Polsce. „Otóż o tę “mądrych władzę” trzeba się w Polsce koniecznie starać – pisze ks. Ignacy. – Utyskiwania na to, że się w Polsce źle dzieje, nic same nie pomogą i złego nie naprawią. Nie pomoże też zwalanie winy za wszystko, co się dzieje, na panów posłów! Pamiętać musimy, że panów posłów my wybieramy i my mamy prawo w każdej chwili domagać się od nich, aby tak czynili, jak czynić powinni i przed nami zdawali sprawę ze swych uczynków”.

Ukazuje też Polakom, gdzie tkwi siła narodu. Podkreśla, że prawdziwym bogactwem narodu jest człowiek. Wartość moralna jednostek, prawość poszczególnych osób i ich wiara decydują o sile i wartości całego narodu. Z całym przekonaniem zaznacza: „Wiem, co jest prawdziwym bogactwem, nie kruszec martwy, nie ziemia czarna, lecz człowiek, jedynie człowiek (…). Nie sama liczba stanowi bogactwo społeczeństwa, lecz połączona z wielką liczbą prawość i wartość wewnętrzna obywateli (…). Polska odrodzona politycznie musi się odrodzić moralnie, bo inaczej zmarnieje, a może zginie na zawsze. A co przyczyną jest tego zepsucia i gdzie szukać na nie sposobu i lekarstwa? Przyczyną główną jest zanik wiary, odstępstwo od Boga, a więc od Jego przykazań, które w życiu najlepszym są drogowskazem. (…) Bez religii, bez Kościoła – ludy do dzikości wracają, wyzbywają się tego, co ich wewnętrzną wartość stanowi (…). Widać stąd najwyraźniej, jak ogromnie ważną jest sprawą dobre i zdrowe wychowanie religijne, jak koniecznym dla każdego społeczeństwa jest, aby Kościół i wiara mogły rozwijać jak najusilniej swój dobroczynny, uzdrawiający wpływ na dusze ludzkie i obyczaje społeczeństwa. (…) Do odrodzenia narodu – wiary i religii przede wszystkim potrzeba (…). Obniżenie obyczajów, lekceważenie zasad wiary świętej to powolne samobójstwo tak dla poszczególnego człowieka, jak i dla całego narodu. O tym pamiętajmy i w tym kierunku szlachetne swe dążenia skierujmy, bo przecież chcemy szczęścia dla siebie i dla Ojczyzny”.

Bł. ks. Ignacy Kłopotowski nie ograniczał się do głoszenia miłości do rodzinnej ziemi lecz udowadniał to czynami, podejmując przez całe życie kapłańskie, konkretne działania zmierzające do większej jedności narodu polskiego. Szczególnie znacząca jest jego działalność na rzecz dzieci pochodzenia polskiego mieszkających od dawna na terenie Śląska i w Niemczech – w przeważającej części już zgermanizowanych – które przebywały podczas wakacji w Loretto. W koloniach letnich w Loretto brały udział nie tylko dzieci z ubogich dzielnic Warszawy przyjętych bezpłatnie, ale dzieci za Śląska, o czym zaświadcza s. Rafaela Sosińska: Oprócz tych dzieci były u nas na koloniach dzieci z Górnego Śląska i z Niemiec, które miały pobyt opłacony przez jakąś instytucją. Ojciec sprowadzając te dzieci polecał nam uczyć je modlić się i mówić po polsku, umacniać w nich ducha polskiego i katolickiego. Ojciec cieszył się, że te dzieci oddychając przez cały rok zadymionym powietrzem – mogą tu odetchnąć dobrym powietrzem i Bożym polskim duchem.

Wyniki nie kazały na siebie długo czekać i rzucały się w oczy. Siostra Stanisława J. Mrugała, która z polecenia ks. Ignacego zajmowała się bezpośrednio dziećmi, zauważa, że Dzieci te były bardzo dobre i wdzięczne za to, że je uczymy języka polskiego, piosenek i wierszy polskich oraz modlitw w języku naszego narodu.

Łączenie miłości do Kościoła i Ojczyzny obrazuje również wydana przez niego broszurka „Świeca Piusowa [Świeca niepodległości] w Archikatedrze Warszawskiej” wydana w 1928 roku na 10 rocznicę uzyskania niepodległości. Zamieszcza w niej kazanie  bp. Sebastiana Pelczara wygłoszone podczas uroczystego wprowadzenia do archikatedry warszawskiej świecy niepodległości przywiezionej w 1920 roku z Rzymu. Całe kazanie Biskupa poświęcone jest historii świecy, która bierze początek od uroczystości kanonizacyjnej Jozafata Koncewicza w 1867 r. Świeca ta od 2018 roku przechowywana jest w Świątyni Opatrzności Bożej i jest zapalana w Święto Niepodległości.

W nauczaniu bł. ks Ignacego rysuje się wyraźne sprzężenie więzi wyznaniowej z narodowościową. Wychowuje Polaków w duchu bardzo ścisłego związku świadomości religijnej ze świadomością społeczną, w utożsamieniu wierności Kościołowi katolickiemu z wiernością Ojczyźnie. W jego przekonaniu Polak winien być katolikiem.